دبیرکل خانه پرستار اعلام کرد: پرستاران معترض و شرکتکننده در اعتراضات صنفی حکم «۶ ماه انفصال از خدمت» گرفتهاند. شریفیمقدم گفته که «به تازگی شنیدهایم که هیات تخلفات برخی از دانشگاهها برای پرستارانی که در اعتراضات صنفی شرکت کردهاند، پرونده ساختهاند و احکامی مثل ۶ ماه انفصال خدمت صادر کردهاند! این چه حکمی است؟ چرا باید برای تجمع صنفی و شکایت به دریافتی ناچیز، حکم صادر کرد، آن هم چنین حکمی! ۶ ماه انفصال از کار در شرایطی که با مشکل کمبود پرستار مواجهایم و مردم هر روز از این وضع آسیب میبینند را چگونه میتوانید توجیه کنید؟!»
کمبود پرستار در ساختار درمانی سبب فشار بر پرستاران شاغل شده است. منابع صنفی میگویند، پرستارانی که زیر بار اضافهکاری اجباری نروند، غیبت خورده و به هیات تخلفات معرفی همچنین پرستاران معترض به ۶ ماه انفصال از خدمت محکوم میشوند!
خبرگزاری «ایلنا» با انتشار گزارشی روایت یک روز کاری دشوار و بحرانی یک پرستار را منتشر و به مشکلات پرستارانی که در نبود نیروی کافی ناچار به تحمل فشار کاری سنگین هستند، پرداخته است.
ابراهیم آریامقدم، رئیس انجمن فوریتهای پزشکی خراسان رضوی درباره مشکلاتی که پرستاران اورژانس متحمل میشوند، گفته: به طور کلی و استاندارد این پرستاران باید در ۲۴ ساعت ۵ ماموریت انجام دهند و بین این ماموریتها ریکاوری و آماده کردن آمبولانس و تجهیزات برای ماموریت بعدی را داشته باشند که این اقدامات از اهمیت بالایی هم برخوردار است اما این پرستاران در عمل به دلیل کمبود آمبولانس و نیرو تا ۲۰ ماموریت هم انجام میدهند.
رئیس انجمن فوریتهای پزشکی خراسان رضوی گفته: در برخی از کشورها سه نیرو در یک آمبولانس شامل یک پزشک و دو پرستار اعزام میشود؛ در ایران اما دو پرستار در یک آمبولانس هستند و رانندگی هم بر عهده خودشان است! عملاً در کابین عقب آمبولانس، یک پرستار تنها با یک بیمار اورژانسی در یک اتاقک یک دریک متحرک باید کار یک تیم کامل درمانی را انجام دهد.
ابراهیم آریامقدم با بیان اینکه «این ماموریتهای زیاد و پشت سر هم، توان پرستاران را میگیرد» گفته که «خطای پزشکی در چنین وضعیتی افزایش پیدا میکند. ممکن است ماموریت پنجم یا ششم یک پرستار احیای قلبی ریوی باشد و پرستار دیگر توان انجام آن ماموریت را نداشته باشد».
تحمیل فشار کاری به پرستاران با شیفتهای طولانی و اضافهکاری اجباری تنها مختص پرستاران اورژانس نیست و پرستاران شاغل در بیمارستانها نیز با وضعیتی مشابه روبهرو هستند.
در همین رابطه محمد شریفیمقدم، دبیرکل خانه پرستار به خبرگزاری «ایلنا» گفته که «به دلیل کمبود پرستار، بیمارستانها اضافهکاری را به پرستاران تحمیل کردهاند. نرخ اضافهکار بسیار پایین است و پرستار اگر ۱۰۰ ساعت در ماه کار کند ۲ میلیون تومان اضافه کاری میگیرد. پس هیچ پرستاری حاضر به انجام این کار پراسترس برای ۲ میلیون تومان نمیشود به همین دلیل اضافهکار را اجباری کردهاند».
دبیرکل خانه پرستار تحمیل اضافهکاری به پرستاران را غیرقانونی خوانده و گفته: با وجود الزام قانون به توافق طرفین برای اضافهکاری در صورتی که پرستاری حاضر به انجام کار اضافه نشود برایش غیبت رد میکنند. البته فقط غیبت نیست، این پرستار به هیات تخلفات فرستاده و محکوم هم میشود.
محمد شریفیمقدم افزوده که پرستاران بارها بابت اضافهکاریهای اجباری، حقوق ناچیز، تعرفهبندی اسمی و بیفایده، کارانههای کم، عدم دریافت فوقالعاده خاص و دیگر مشکلاتشان در بسیاری از شهرها تجمع کردهاند. تجمعاتی که گاهی منجر به صدور احکام سنگین شده است. فشارهای کاری در کنار حقوق و دستمزد پایین ازجمله عواملی است که سبب گسترده شدن موج مهاجرت پرستاران از کشور شده است.
بنا بر اعلام دبیرکل خانه پرستار: میزان مهاجرت سالیانه پرستاران از ایران از ۲هزار در سال به ۳ هزار پرستار رسیده است. دبیرکل خانه پرستاری کشور، بهمن ماه گذشته با اشاره به اینکه سالانه حداقل ۲۵۰۰ پرستار از ایران مهاجرت میکنند، گفته که حقوق پرستاران در مقاصد مهاجرتی حداقل چهار هزار دلار است، درحالی که در ایران حدود ۳۰۰ دلار پرداخت میکنند.
محمد شریفیمقدم، دبیرکل خانه پرستاران کشور گفته بود که «آمار دقیق مهاجرت پرستاران را نمیتوان اعلام کرد. پرستاران به روشهای مختلف مهاجرت میکنند. برخی از آنها گواهی گوداستندینگ دریافت میکنند».
همزمان در بهمن ماه گذشته، وزارت بهداشت از درخواست سالانه ۱۲۵۰ پرستار برای دریافت «گوداستندینگ» (گواهی مورد نیاز برای مهاجرت) خبر داده بود.
محمد شریفیمقدم، البته توضیح داده بود که «برخی از کشورها نیاز به «گوداستندینگ» ندارند و بسیاری از پرستاران بدون دریافت این گواهی اقدام به مهاجرت میکنند. آمار مهاجرت پرستاران حداقل ۲ برابر این میزان است. به عبارتی سالانه حداقل ۲۵۰۰ پرستار از ایران مهاجرت میکنند».
محمد شریفیمقدم، دبیرکل خانه پرستاران چندی پیش در گفتوگو با «سازندگی» درباره علل مهاجرت گفته بود که حوزه پرستاری با سایر حوزهها متفاوت است و دلیل اصلی مهاجرت، وضعیت معیشتی است. وقتی که پرستاران بین ۱۰ تا ۱۵ میلیون معادل ۱۰۰ یا ۲۰۰ دلار در کشور حقوق میگیرند اما حداقلهای زندگیشان با ماهی ۴۰ میلیون تومان تامین میشود قطعاً اولویت مالی مهاجرت است. آن هم در شرایطی که کشورهای دیگر ۲ تا ۳ هزار یورو یا ۴ هزار دلار حقوق میدهند و از آنجایی که به نیروی کار پرستاری نیاز دارند و حفظ سلامت مردم برایشان مهم است، اقدامات انگیزشی انجام میدهند و این نیروها را جذب میکنند. اما در کشور ما امنیت شغلی وجود ندارد و وعدهها برای ترمیم حقوق هم عملیاتی نمیشود و در نتیجه مهاجرت میکنند. حالا در درجههای بعدی کیفیت پایین زندگی در عرصه اجتماعی، فرهنگی و سیاسی هم قطعاً دخیل است و بار روانی بیشتری به آنها تحمیل میکند.
صفحه توئیتری «پرستار» که خبرهای صنفی مربوط به پرستاران را منتشر میکند، خرداد ماه امسال در رشته توئیتی با روند پرسرعت مهاجرت پرستاران از ایران نوشته بود که «هنوز مسئولان دولت و وزارت بهداشت در ایران بهرغم آگاهی از حجم روزافزون مهاجرت پرستاران از ایران، موضوع را چندان جدی نگرفتهاند و حتی تلاش میکنند به جای حل مشکلات پرستاران و جلوگیری از مهاجرت آنها با آمارسازی اینگونه وانمود کنند که کمبود پرستار در کشور آنطور هم که گفته میشود، جدی نیست».
در ادامه این رشته توئیت آمده بود که «بهرام عیناللهی، وزیر بهداشت اخیراً گفته ما کمبود پرستار نداریم بلکه کمبود مجوز استخدام پرستار داریم و از آن سو عباس عبدی، معاون پرستاری وزیر بهداشت هم گفته: تعداد پرستاران کشور ۲۲۶ هزار نفر است و ۱۵۵ هزار تخت بیمارستانی در کشور وجود دارد. این آمار یعنی به ازای هر تخت ۱/۵ پرستار در کشور فعال است که البته آمار غیرواقعی از سوی یک مقام مسئول است».
«رصدخانه مهاجرت ایران» زیرمجموعه پژوهشکده سیاستگذاری دانشگاه «شریف» تهران که با همکاری معاونت علمی و فناوری نهاد ریاستجمهوری فعالیت میکند، خرداد ماه سال گذشته اعلام کرد که ۴۵ درصد از «پزشکان و پرستاران» کشور تمایل دارند از ایران «مهاجرت» کنند.
عباس عبادی، معاون پرستاری وزارت علوم اما آمارهای مهاجرت پرستاران را رد کرده و گفته: «آماری که درخصوص آمار مهاجرت پرستاران در فضای مجازی به آن اشاره میشود، درست نیست». او البته آماری درباره مهاجرت پرستاران ارائه نداده است!