توسط : دولت آینده اجازه دهد تا زنان در شرایط برابر با مردان رشد کنند
به قلم؛ فرزانه ترکان؛ عضو شورای مرکزی و معاون فرهنگی دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی ایران
با روی کار آمدن دولت آقای پزشکیان و با رئیس‌جمهور شدن ایشان، بارقه امید دوباره در بین مردم و قشرهای مختلف از این نظر که احساس کنند دیگر فرقی بین خودی و غیرخودی وجود ندارد، ایجاد شد. با این نگاه که همگان در سطح یکسان به عنوان یک شهروند ایرانی می‌توانند از حق خودشان در جامعه برخوردار باشند. متاسفانه مدت زیادی شاهد این بودیم که افراد در نهادهای دولتی، وزارتخانه‌ها، شرکت‌ها، بانک‌ها، مدارس و دانشگاه‌ها طی رشدی که قرار بوده، داشته باشند ناگهان متوقف شده‌اند زیرا این‌طور به نظر می‌آمد که افراد رده بالا، به‌ویژه وزرا، حتماً باید از جناح یا حزب خاصی باشند. حال یا جریانی که رئیس‌جمهور تعیین کرده‌اند یا احزاب مسلط بر کشور.
این موضوعی است که به کرات در وزارتخانه‌های مختلف دیده‌ایم. در وزارتخانه‌های تخصصی مثل صمت، وزارت نفت، راه و شهرسازی و کشاورزی شاهد آن بودیم که اگر کارشناسی ۲۰ سال است آنجا کار می‌کند و رده‌های رشد را از رده‌های پایین مانند کارمند ساده یا کارشناس اولیه بودن طی کرده و تبدیل به یک کارشناس خبره در آن زمینه شده، هیچ وقت نه این امید را داشته و نه این میدان را برایش قائل بودند که خود این فرد بتواند در رأس اداره یا مدیرکل قسمتی باشد که در آن زمینه خبره است. این بحث متاسفانه سال‌هاست که در وزارتخانه‌ها و دولت‌ها وجود داشته است؛ چه دولت‌های اصولگرا و چه دولت‌هایی که داعیه اصلاح‌طلبی داشتند. ساده‌ترین مثال را می‌توان درخصوص وزارت آموزش‌وپرورش زد. معلمی که از رده معلمی شروع و تجربه معلمی پیدا کرده و کم‌کم در ناحیه یا منطقه‌ای که در استان بوده به مسئولیت ناحیه و منطقه هم رسیده، دیگر هیچ وقت به عنوان مدیرکل آموزش‌وپرورش آن استان انتخاب نخواهد شد.
ما بعد از رئیس‌جمهور شدن آقای پزشکیان و صحبت‌های واقعاً حق‌طلبانه‌ای که ایشان زده و ایجاد عدالتی که ایشان به آن قائل بوده است، همگی امیدوار شدیم که این مانع برداشته شود و اجازه دهند که واقعاً آن شایسته‌سالاری که همیشه به دنبالش بودیم، محقق شود. متاسفانه در بحثی که الان برای انتخاب وزرا مطرح شده و کارگروه‌هایی که در اولویت درحال انجام کار هستند، در این زمینه خیلی خبرهای امیدوارکننده‌ای نمی‌دهند. مثال واضح این بحث، انتخاب کارگروه‌ها در مورد مساله وزارت ورزش است. از دولت اول آقای روحانی این موضوع طرح و پیشنهاد شد که اجازه دهید فردی وزیر ورزش شود که از جامعه ورزش آمده باشد. این همه قهرمان ملی در ورزش داریم، این همه مدال‌آور المپیک داریم که خیلی‌هایشان حتی تحصیلات و جایزه پلی‌کلینیک ورزشی داشتند اما متاسفانه هر دولتی که عوض شده دوباره یک مقام سیاسی از یک جناح خاص انتخاب شد. این شوخی که همه می‌گویند، کسی که مسئولیتی در ورزش دارد حداقل یک عکس با لباس ورزشی داشته باشد، حرف جدی‌ای است. یکی از انتخاب‌هایی که از سطح خبرگان جامعه و روشنفکران جامعه و احزاب مطرح شده این است که اجازه دهیم وزیر ورزش را از قهرمانان، مدیران و ورزشکارانی که از زمین خاکی شروع کردند و به رده داخلی، مربیگری و مدیریت رسیده‌اند، انتخاب کنید. حال خوشبختانه اسامی افرادی مثل پهلوان رسول خادم و آقای دکتر امیررضا خادم مطرح شده اما این بار ما امیدوار هستیم که اصل کاملاً بر شایسته‌سالاری استوار باشد. علاوه بر اینها، نکته مهم دیگری که نباید فراموش کنیم، استفاده از پتانسیل زنان است. به عنوان کسی که فعال سیاسی بودم و در سطوح مدیریت مختلف هم همکاری داشتم از آقای پزشکیان تقاضا دارم که اگر در این دوره هم وزیر زن انتخاب نکردند اما وزرا، وزارتخانه‌ها و سازمان‌های زیرمجموعه‌شان را موظف کنند که حتی تبعیض مفرط هم برای زنان قائل نشوند بلکه اجازه دهند در شرایط برابر زنان رشد کنند.
وقتی در وزارتخانه‌های تخصصی مثل صمت یا نفت، کارشناسان بسیار قدری از جامعه زنان داریم که سال‌ها کار کردند و خبره هستند اما سقف شیشه‌ای بالای سر آنها گذاشته‌اند و مدام این مساله را تکرار می‌کنند که مگر می‌شود، مدیرکل فلان قسمت وزارتخانه از زن‌ها باشد؟ بنابراین جایی برای پیشرفت نمی‌ماند. مشاوران آقای پزشکیان ارزیابی کنند و ببینند مثلاً در وزارتخانه‌ها تا به حال چند مدیرکل استان از زنان انتخاب شده است؟ چند دانشگاه علوم‌پزشکی ما رئیس زن دارد؟ شاید یک، دو تا معدود کسانی بودند که تحت ارزیابی‌های سیاسی بیکار شدند، نه در ارزیابی‌های توانمندی و براساس لیاقت‌شان. آیا تا این حد زنی کارآمد نداشتیم که به عنوان مدیرکل یا معاونت وزارتخانه انتخاب شوند؟ بنابراین دولت چهاردهم باید اجازه دهد که زنان در جایگاه خودشان رشد کنند و تبعیض منفی از جلوی آنها برداشته شود. حال نمی‌خواهم بگوییم تبعیض اما حداقل در شرایط یکسان، وقتی می‌خواهند برای پست و مدیریتی تصمیم‌گیری کنند، اجازه دهند که زنان هم برابر با مردها برای آن پست در نظر گرفته و ارزیابی شوند.
