توسط : یکی از کاندیداهایی که در روز آخر و ساعات پایانی به تنهایی به ستاد انتخابات وزارت کشور رفت و ثبت‌نام کرد، عباس آخوندی، وزیر راه و شهرسازی دولت حسن روحانی بود. آخوندی باجناق علی‌اکبر ناطق‌نوری است و پیشینه قدرتمندی به لحاظ کار اجرایی دارد. در دهه ۷۰ و در دوران اصلاحات او وابسته به جناح راست و اصولگرایان بود و روبه‌روی اصلاح‌طلبان ایستاده بود اما به مرور که افکار اصلاح‌طلبان تعدیل شد او نیز از اندیشه‌های اصولگرایانه خود دست کشید و نهایتاً در یک نقطه با اصلاح‌طلبان به تفاهم رسید و در دولت حسن روحانی نیز که دولتی میانه‌رو بود، عهده‌دار مسئولیت شد.
عباس آخوندی، منتقد مسکن مهری بود که احمدی‌نژاد ساخته بود چراکه آن کار را فاقد یک کار عملیاتی درست می‌دانست با این حال در دوران وزارت آخوندی نزدیک به یک میلیون مسکن ساخته شد. در سال ۱۴۰۰ نیز برای اولین بار کاندیدای انتخابات ریاست‌جمهوری شد که از سوی شورای نگهبان صلاحیتش مورد تایید قرار نگرفت. در این دوره نیز او با اندیشه ایرانشهری و ابراز نگرانی از آینده ایران و فراگیر شدن جهل و عناد در کشور کاندیدا شد و در نطق انتخاباتی خود نیز به این موارد اشاره کرد.
آخوندی که سخنان خود را با شعری از شاعر ایرانیان، فردوسی بزرگ آغاز کرده بود، گفت: من نگران ایرانم، نگران فقر، منازعه بین‌المللی و فروپاشی اجتماعی و فرهنگی ملتی که هسته مرکزی یک تمدن چندین هزار ساله است. ملتی که باید عنصر اصلی پیوند ملت‌های منطقه و مایه ثبات و توسعه خود و پیرامون باشد، دچار کشمکش‌های بی‌پایان و بی‌انتهایی شده است.
آخوندی تمدن ایران را محصول تجارت آزاد و آمدوشد اقوام و خرده‌فرهنگ‌های گوناگون و گفت‌وگوی فرهنگی و مدنی شرق و غرب و شمال و جنوب عالم دانست و در ادامه بیانیه خود به این موضوع که حصر هیچ‌گاه سرنوشت و ویژگی ملت ایران نبوده است پرداخت و وضعیت فعلی را که به ملتی بریده از جهان تبدیل شده‌ایم دستمایه سخنان خود قرار داد و در ادامه گفت: بیهوده نیست که شاهد سیل مهاجرت ایرانیان از پیر و جوان هستیم. با این وجود من به ذخیره فرهنگی این ملت و نیروی اندیشه تک‌تک ایرانیان باور دارم. لیکن به هوش باشیم که این نیرو تنها در یک صورت از قوه به فعل در می‌آید و آن هم هم‌افزایی از رهگذر یک گفتمان ملی است. به گمان من انتخابات ۱۴۰۳ با هدف تغییر و تحول در گفتمان حاکم باید تبدیل به میدان رقابت گفتمان‌ها شود. اشخاص توان محدودی دارند. لیکن توانایی ملت ایران در صورت سامان‌یابی ذیل گفتمان ایده ایران بی‌انتهاست. انتخابات و دولت ملی برآمده از آن می‌تواند مبنایی برای تصحیح مسیر باشد تا ملت ایران در یک فرآیند تاریخی و با صبوری به مسیر توسعه بازگردد.
او اضافه کرده است که «انتخابات یک قرارداد اجتماعی میان رئیس‌جمهور و یکایک شماست. این یک قرارداد واقعی است. رئیس‌جمهور باید به حقوق شهروندان اعتراف کند و تعهدات خود به شهروندان را به وضوح بگوید تا قرارداد به صورت درست و صحیح منعقد و جاری شود وگرنه، این قرارداد ناروشن و نامعین است».
وی در پایان نطق خود گفت: می‌آیم تا در مسیر استقرار صلح و رفع تحریم‌های ظالمانه سیاست کشور را با قوت هرچه بیشتر به پیش ببرم و اقتصاد را آن‌چنان به تعهدات سیاسی منظم کنم که عدم بازگشت تحریم‌ها تبدیل به سازوکاری درونی شود.
رنگ‌زمینه
