توسط : به یاد “ایران درودی”
ایران درودی سبک خاص خود را در نقاشی داشت؛ یکی از برجستهترین زنان ایرانی که با هنر، رفتار و شیوه زندگیاش مورد تحسین بسیاری از بزرگان مطرح در جهان قرار گرفت. ۱۱ شهریور سال ۱۳۱۵ به دنیا آمده بود و ۷ آبان سال ۱۴۰۰ پس از طی یک دوره بیماری در بیمارستان درگذشت. او یکی از نقاشانی بود که سال ۱۳۴۷ ماجرای نفت ایران را به تابلوهایش مهمان کرد. تابلوی او که رگهای ما، رگهای زمین نام گرفت؛ اثر نمادینی که مسیر لوله نفت از آبادان به ماهشهر را نشان میدهد. این اثر سفارش یک شرکت غیرایرانی بود اما درودی از این فرصت استفاده کرد و در آن ادای دینی کرد به ملی شدن صنعت نفت و محمد مصدق. شاملو در قطعه شعری به این نقاشی اشاره کرده: «تو خطوط شباهت را تصویر کن/ آه و آهن و آهک زنده/ دود و دروغ و درد را/ که خاموشی/ تقوای ما نیست». او را به عنوان بانوی نور، بلور و آینه میشناسند چراکه نور یکی از شاخصههای مهم در نقاشیهای اوست. از نظر برخی نقاشی سوررئال است و به عقیده برخی دیگر سمبولیست، یا نقاشی که چند مکتب را ترکیب کرده اما واقعیت این است که ایران درودی در طول سالهای زیادی که هنر را زندگی کرده به سبک و اصالت ویژهای در نقاشی رسیده است. آنتونیو رودریگز، منتقد بزرگ مکزیکی درباره او مینویسد: «درودی از طبقهبندی شدن در چارچوبها و سبکها گریزان است چراکه ضمن ترسیم جهان تصاویر ذهنی و رویاهای بلندپرواز خود در میان گلهای روئیده در دورنماهای غریب نورانی، مفاهیمی برخاسته از فرهنگ خود را بیان میدارد که درک آنها در هیچ قالبی نمیگنجد». او درباره آثارش گفته است: نقاشیهای من نمیتوانند چیزی جز بداهه باشند. من اینطور فکر میکنم چراکه سعی دارم، حسم را القا کنم نه اینکه حادثه یا داستانی را روایت کنم. من حتی رنگهایی که درونمایه اصلی تابلو را به وجود میآورند از پیش انتخاب نمیکنم. خلاصه کنم: من با ندانستههایم نقاشی میکنم چراکه باور دارم، دانستههای انسان محدودند بنابراین به ندانستههایم یا به عبارت دیگر به ناخودآگاهم رجوع میکنم. به همین خاطر، وقتی آخرین قلم را میزنم و اثر تمام شده را مینگرم حتی برای خودم سوالبرانگیز است که اندیشهام حین خلق اثر با چه موضوع یا حسی درگیر بوده است؟» درودی تحصیلات خود را در رشته هنر دانشکده هنرهای زیبای پاریس گذرانده و آموزشهای هنری را با فراگیری تاریخ هنر در مدرسه لوور پاریس و رشته ویترای در آکادمی سلطنتی بروکسل به سرانجام رساند بعد هم برای تحصیل در رشته کارگردانی سینما و تلویزیون به انستیتوی آر. سی. آی نیویورک در آمریکا رفت. وقتی ۲۴ ساله بود به ایران بازگشت و همزمان با برگزاری نمایشگاه نقاشی در تلویزیون استخدام شد و در مدت ۶ سال ۸۰ فیلم مستند از هنرمندان ایران و جهان ساخت و به عنوان استاد افتخاری دانشگاه صنعتی شریف، تدریس تاریخ و شناسایی هنر را بر عهده گرفت.
