نقاش موسیقی

‌ نقاش موسیقی
بابک خضرایی، مدرس موسیقی در ابتدای این مراسم با قرائت متنی گفت: «فرهاد فخرالدینی نیازی به معرفی ندارد. او هنرمندی است که همۀ مردم او را می‌شناسند. او به معنای واقعی نقاش موسیقی است که در طول عمر پربار هنری خود توانسته حلقۀ پیوستار سلسلۀ موسیقی ایرانی باشد. او زمزمه و چیکیده ایرانیت است که همواره خدمات قابل توجهی را در عرصه‌های مختلف موسیقی ارائه داده است.»
اجرای ساز و آواز با خوانندگی و نوازندگی قیچک پوریا اخواص ازجمله بخش‌هایی بود که در این مراسم پیش روی مخاطبان قرار گرفت.

‌ همیشه مشغول کار
حسین علیزاده هم در این مراسم که به جهت برگزاری سومین جشنواره موسیقی دانشجویی صبا برگزار شده بود با قدردانی از تلاش دانشجویان در برگزاری این رویداد موسیقایی گفت: «چهرۀ این سالن بسیار شاداب و جوان است که عمدۀ آن‌ها از دانشجویان موسیقی هستند، شرایطی که برنامه را برای ما ویژه‌تر کرده است. هنرمندانی چون فرهاد فخرالدینی ثابت کردند که این موسیقی همیشه جاودانه است.» او با بیان خاطراتی از دوران حضور فرهاد فخرالدینی در هنرستان موسیقی گفت: «من اولین بار در هنرستان موسیقی با فرهاد فخرالدینی به عنوان یک شاگرد آشنا شدم و در این ۶۰ سالی که از آن آشنایی ما می‌گذرد، همیشه دیدم او مشغول نت و کتاب‌های مختلف است. او هیچ‌گاه فراغتی پیدا نکرد و به غیر از معدود دفعاتی که مشاهده کردم همواره در حال کار بود. ما تمام استادانی که در هنرستان بودند را خدایان خود می‌دانستیم و فرهاد فخرالدینی گل سرسبد آن‌ها بود. او همواره هنرمندی ثابت قدم بود که عاشقانه برای موسیقی کار می‌کرد. به اعتقاد من حس و حال همان دوران مطالعه و قصۀ تاریخ و روزگار را می‌توان در او مشاهده کرد. وقتی این سال‌ها را مطالعه می‌کنم هیچ کدام از ملودی‌های او نیست که دربرگیرندۀ خاطرات ارزنده‌ای نباشد. خاطراتی که در دل و ذهنم به درستی شنیده شد. آهنگ‌های فخرالدینی مثل عاشقانه‌هایی بود که در همۀ ابعاد مختلفش دربرگیرندۀ جذابیت‌های زیادی بود. این زیبایی‌ها از کجا می‌آمد؟ به طور حتم از هنرمندانی چون وزیری و صبا که استاد فخرالدینی نه تنها ادامه‌دهندۀ راه آن‌ها بود بلکه با اصالت خاص خود فضای متفاوتی را برای موسیقی رقم زد. یک موسیقی‌دان و یک آهنگ‌ساز باید دارای جهان‌بینی و پیام باشد. او مانند شاعری است که اشعارش باید دربرگیرندۀ پیام باشد. استاد فخرالدینی هم انسانی بوده که تاریخ و فرهنگ را همواره مطالعه می‌کرده است. من یادم می‌آید وقتی محمدعلی نجفی سریال سربداران را می‌ساخت از من سراغ آهنگ‌سازی برای آن را گرفت. من قاطعانه گفتم فخرالدینی. چون او تاریخ می‌داند و به نظر من بهترین کسی است که می‌تواند در این بستر آهنگ‌سازی کند. استاد فخرالدینی یک موسیقی‌شناس تمام عیار و محققی است که به‌واسطۀ چنین رویکرد درستی در موسیقی پژوهش‌های زیادی انجام داده است. او هنرمندی است که علاوه بر آگاهی و دانش، احساس را هم وارد کار خود می‌کند. فضایی که متأسفانه برخی از دانشجویان وقتی وارد فضای پژوهشی موسیقی می‌شوند، احساس آن را فراموش می‌کنند و دائم در حال نقد یک پروژۀ موسیقایی هستند. آن چیزی که با وجود فخرالدینی احساس شوق می‌کنم، شناخت و تحقیقاتی است که در عرصۀ موسیقی دارد. او نگاه بسیار پژوهش‌گر و عمیقی دارد که همواره در حال کشف کردن است. البته اگر او فقط جذب تحقیق و پژوهش می‌شد، دیگر از او یک آهنگ‌ساز خلاق به جامعۀ موسیقی نمی‌شناختیم و من به همۀ دانشجویان و دانشگاهیان توصیه می‌کنم هیچ‌گاه احساس و دانش را جدای از هم نبینید؛ چراکه این اشتباه بزرگی است. فرهاد فخرالدینی هنرمندی است که طی این سال‌ها به پشتوانه بهره‌مندی از آموزه‌های هنرمندانی چون صبا، وزیری، دهلوی و دیگر هنرمندان پیشروی موسیقی ایرانی با یک نگاه بسیار معتبر و ارزشمند و با دیدگاه امروزی که بسیار هم شجاعانه است، تلاش کرده به موسیقی برسد که زبان احساس امروز است. شما هیچ وقت شعاری در آثارش نمی‌بینید. او سختی‌ها و بی‌حرمتی‌هایی را تحمل کرده که در تمام این چند دهه باید او را روی سرمان بگذاریم. او دورانی را از سر گذراند که به جای غصه خوردن، اثر می‌آفرید. مسیری که از مکتب صبا شروع شده اکنون به مکتب فخرالدینی رسیده که می‌توان او را گل سرسبد موسیقی ایران نامید.»
در این مراسم علاوه بر سخنرانی حسین علیزاده ۲ قطعه از ساخته‌های فرهاد فخرالدینی نیز برای مخاطبان اجرا شد.

‌ برای مردم کار کردم
فرهاد فخرالدینی هم در این مراسم گفت: «زندگی انسان‌ها مملو از خاطرات تلخ و شیرینی است که همواره به نوعی ثبت می‌شوند. مرور این خاطرات برای ما درس است و می‌فهماند چه جایگاهی در جامعه داریم. من از تعدادی از شاگردانم هم درس می‌گیرم که حسین علیزاده و مینا افتاده از جمله آن‌ها هستند. علیزاده هنرمند بااستعدادی بود که در عین استعداد، شیطنت‌های بامزه‌ای در هنرستان داشت. یادم می‌آید او روزی با شاگردانم قطعه‌ای از موسیقی فیلم «شوهر آهو خانم‌» را اجرا می‌کردند. مدت کمی از این ماجرا گذشت تا این‌که روزی با محمدتقی مسعودیه در کتابخانه هنرستان بودیم و من نوار پروژۀ «شوهر آهو خانم» را گذاشتم و او تحسین کرد. دهلوی هم همین نظر را داشت و می‌گفت: چرا کار آهنگ‌سازی نمی‌کنی؟ همین موجب شد کار آهنگ‌سازی را آغاز کنم‌. یاد و خاطره امروز قطعاً در ذهنم می‌ماند و امیدوارم خاطرات خوب شما بهتر از خاطرات بد باشد. کاری کنید که بچه‌ها خاطرات خوبی از گذشته باشند. البته ممنون شما هستم که کارهای من را می‌شنوید و تشویق می‌کنید. من برای شما کار کردم و همواره هم برای شما مردم کار می‌کنم.» در بخشی از این برنامه «کنسرتو برای ویلن و ارکستر» توسط ارکستر گروه «قاف» به رهبری آرش امینی و تکنوازی ویلن امین غفاری اجرا شد و بخشی از موسیقی آلبوم «رامشگران» توسط «ارکستر جوانان ایران» به رهبری آرمان نوروزی روی صحنه رفت که در این اجرا، محمد رضازاده و سهیل رجب به عنوان خواننده و داریوش مؤدبیان و مرآت بهنام به عنوان روایت‌گر این گروه را همراهی کردند. در پایان مراسم هم از طرف گروه برگزارکننده به داریوش مودبیان، حسین علیزاده، علی‌اکبر قربانی، پوریا اخواص و آرش امینی مُهر عبدالقادر مراغه‌ای اهدا شد.