توسط : جورجیو آرمانی طراح افسانهای مد ایتالیایی درگذشت
جورجیو آرمانی، طراح افسانهای مد ایتالیا و بنیانگذار برند جهانی Armani در ۹۱ سالگی درگذشت. خانۀ مد آرمانی در بیانیهای رسمی اعلام کرد که او «در آرامش و در کنار عزیزانش چشم از جهان فروبست». با وجود سن بالا، آرمانی تا واپسین روزهای عمر در پروژهها و کالکشنهای برندش حضور فعال داشت و عشقش به مد را با عمل نشان میداد. در ادامۀ بیانیۀ این شرکت آمده: «او تا آخرین روزهای زندگی با انرژی و پشتکار به کار خود ادامه داد. میراث او نهتنها در مد بلکه در تمامی جنبههای زندگی جریان دارد. خانواده و همکارانش، راه او را ادامه خواهند داد.» این طراح برجسته مدتی بود که از بیماری رنج میبرد و در ژوئن امسال برای نخستینبار در طول دوران حرفهای خود مجبور شد از حضور در هفتۀ مد مردان میلان و نمایش مجموعههایش انصراف دهد.
اگرچه جورجیو آرمانی هیچگاه جانشینی رسمی معرفی نکرد، تحلیلگران معتقدند، رهبری برند به اعضای خانوادهاش واگذار خواهد شد. از جمله روبرتا و سیلوانا آرمانی (خواهرزادههای او)، آندرهآ کامرنا و پانتالئو دلاورکو که از سال ۱۹۷۷ مدیریت بخش طراحی مردانه آرمانی را بر عهده دارد.
جورجیو آرمانی علاوه بر نقشآفرینی در صنعت مد، همکاریهای ماندگاری با چهرههای مطرح هالیوود و موسیقی داشت. او استایل ریچارد گییر در فیلم American Gigolo را طراحی کرد و با ستارگانی چون جورج کلونی، تام کروز، دیوید بکهام، جولیا رابرتز، کیت بلانشت، آن هتوی و آنجلینا جولی همکاری داشت. همچنین ستارههای موسیقی چون بیانسه و لیدی گاگا نیز از طراحیهای او بهره بردهاند. طبق وصیت شخصی آرمانی، مراسم خاکسپاری بهصورت خصوصی برگزار خواهد شد. با این حال مردم میتوانند در روزهای ۶ و ۷ سپتامبر در سالن Armani/Teatro میلان به او ادای احترام کنند.
همه چیز از یک کت شروع شد
آرمانی نماد بیبدیل سبک و ظرافت مدرن ایتالیایی به شمار میرفت. او ذوق و نبوغ طراحی را با درایت و هوش تجاری در هم آمیخت و شرکتی را هدایت کرد که سالانه حدود ۲.۳ میلیارد یورو (۲.۷ میلیارد دلار) گردش مالی داشت. او در زمان مرگش، امپراتوریای به ارزش بیش از ۱۰ میلیارد دلار ساخته بود که علاوه بر پوشاک، شامل اکسسوری، دکوراسیون منزل، عطر، لوازم آرایشی، کتاب، گل و حتی شکلات است. طبق گزارش فوربس، او در میان ۲۰۰ میلیاردر برتر جهان قرار داشت. آرمانی که به «شاه جورجیو» یا Re Giorgio شهرت داشت، به دقت بینظیرش در نظارت بر کوچکترین جزییات مجموعهها و تمامی ابعاد کسبوکارش معروف بود؛ از طراحی و تبلیغات گرفته تا حتی آرایش موی مدلها پیش از ورود به روی صحنه. خبرگزاری رویترز در گزارشی به مناسبت درگذشت جورجیو آرمانی نوشت: «همه چیز با یک کت آغاز شد. جورجیو آرمانی فرم خشک و زاویهدار این لباس کلاسیک را دگرگون کرد؛ لایهبرداری از بالشتکهای شانه، جابهجایی دکمهها و تغییر تناسبات تا جایی که کت را به لباسی نرم چون ژاکت و سبک همچون پیراهن بدل ساخت.» او سالها بعد گفت: «سختی و خشکی را از لباس گرفتم و به طبیعی بودنی غیرمنتظره رسیدم؛ این نقطۀ آغاز همهچیز بود.» بازآفرینی کت در دهۀ ۱۹۷۰ بیانیۀ هنری او شد؛ تجسمی از سادگی بهعنوان جوهرۀ زیبایی. اصل سادگی در پنج دهه کارنامۀ درخشان او به تولید کتوشلوارهای مینیمالیستی پرفروش انجامید و برند «آرمانی» را به امپراتوری عظیمی بدل کرد که از لباسهای اوت کوتور و آمادهپوش گرفته تا عطر و طراحی داخلی را دربرمیگرفت. «شاه جورجیو» با این نگاه، نسل تازهای از زنان و مردان را پوشاند؛ زنانی در مسیر پیشرفت اجتماعی و مردانی در جستوجوی سبکی آزادتر.
فراتر از مد
جورجیو آرمانی ۱۱ ژوییۀ ۱۹۳۴ در شهر شمالی پیاچنزا ایتالیا متولد شد. او به دلیل علاقه به آناتومی بدن انسان تصمیم به تحصیل در رشتۀ پزشکی گرفت اما همزمان با جنگ جهانی دوم ناچار به ترک تحصیل و پیوستن به ارتش شد. با این حال یک مرخصی ۲۰ روزه در میلان چیزی بود که آیندۀ او را تحتالشعاع قرار داد. زیرا در همان مدت کوتاه، مسئول چیدمان ویترین فروشگاه بزرگ و مشهور لاریناسنته (La Rinoscente) شد. این کار، اولین تلاش جورجیو در صنعت مد بوده که زمینهساز فعالیتهای بعدی او شد. پس از آن، جورجیو توانست در حوزۀ پارچه و طراحی دانش زیادی را کسب کند. بهطوری که نینو سروتی (Nino Cerrti) سال ۱۹۶۴ او را به منظور طراحی مد لباسهای مردانه در شرکت هیتمن برگزید. آشنایی او با سرجیو گالئوتی در آن سال زمینهساز دوستی و شراکت آنها و حمایت از جورجیو شد.
جورجیو بعد از سالها تلاش و فعالیت در صنعت مد و همکاری با گالئوتی، کمپانی آرمانی (Armani S.p.A) را در ژوییۀ ۱۹۷۵ تأسیس کرد. طراحی اولین کالکشن پوشاک مردانه در آن سال و اولین کالکشن پوشاک زنانه در سال بعد اتفاق افتاد. سپس در دهۀ ۱۹۸۰ با طراحی کت و شلوارهای جذاب توانست، تغییر بزرگی در سبک لباس زنان شاغل ایجاد کند. استفاده از کت و شلوارهای شیک کمپانی جورجیو آرمانی توسط بازیگران نقش اول فیلمهای معروف آمریکایی به سرعت باعث شهرت چشمگیر و توسعۀ آن شد. پس از آن با مرگ ناگهانی گالئوتی در سال ۱۹۸۵ جورجیو، تلاش مضاعفی را برای حفظ کمپانی خود به تنهایی بهکار گرفت. تا جایی که برای برآوردن نیازهای متنوع مجموعهای از برندهای فرعی را پایهگذاری کرد. لاینهای تولیدی مختلف این برند در مدت کوتاهی همۀ زوایای مد از پوشاک لوکس و گران تا پوشاک اقتصادی، لباسهای زیر، لباس شنا، اکسسوریها، جواهرات، عطر، لوازم آرایشی، کیف و کفشهای مردانه، زنانه و بچگانه را پوشش داد. بهعلاوه در کنار صنعت مد شروع به سرمایهگذاری در صنایعی چون لوازم خانگی، قنادی، گلآرایی، رستوران، هتل و املاک کرد. گسترش و شهرت این برند به سرعت جهانی شد و به قارهها و کشورهای دیگر راه یافت. یکی از سرمایهگذاریهای بزرگ او تأسیس فروشگاههایی در کشور چین بوده است. این برند توانست سلبریتیها و افراد مشهوری نظیر دیوید و ویکتوریا بکهام، کریستیانو رونالدو، رافائل نادال، مگان فاکس، ریانا و… را نیز به خود جلب کند. شبهای اسکار همیشه با لباسهای آرمانی میدرخشید. شان پن در سال ۲۰۰۹ جایزۀ بهترین بازیگر مرد را در کتوشلوار مشکی آرمانی دریافت کرد و آن هاتاوی، نامزد بهترین بازیگر زن، در یک لباس شب سفید و درخشان از مجموعۀ «پرایوه» آرمانی روی فرش قرمز درخشید. از علاقهمندان دیرینه او میتوان به جودی فاستر، جورج کلونی، سوفیا لورن و برد پیت اشاره کرد. جورجیو آرمانی بهشکلی تمامعیار وسواسی بود؛ از آگهیها تا مدل موهای مانکنها، خودش بر همه چیز نظارت میکرد. میگفت کار برایش نوعی تراپی است؛ انگیزهای بالاتر از هر لذت دیگر. آرمانی گاه با سخنان صریحش جنجال میآفرید اما استقلال برندش را به هیچ بهایی نفروخت؛ نه به بورس رفت و نه پیشنهاد خرید غولهای مد را پذیرفت. خانههای متعدد، تیم بسکتبال المپیا میلان و داراییهای فراوان او هرگز بر این اصل سایه نیفکند: «موفقیت برای من انباشت ثروت نیست بلکه بیان طرز فکر از رهگذر کار است.»
سبک مینیمالیستی آرمانی، بهویژه در طراحی کت، در اواخر دهۀ ۱۹۷۰ و دهۀ ۱۹۸۰ در آمریکا فوراً موفق شد، بهویژه نزد زنان که در دنیای کاری مردانه آن زمان، در زیباییشناسی او ترکیبی از ظرافت و قدرت را مییافتند. ویرجینیا هیل، مورخ مد و پوشاک مقیم ایتالیا، میگوید: «مشتریانش معمولاً دههها به پوشیدن سبک او ادامه میدادند. آنها با فلسفهاش زندگی میکردند بهویژه زنان حرفهای.» اهمیت سبک آرمانی تنها در پوشاک نبود بلکه در تغییر نگرش به مد بود؛ تا جایی که موزۀ گوگنهایم نیویورک در سال ۲۰۰۰ نمایشگاه بزرگی از ۲۵ سال نخست کار او برگزار کرد. او در توصیف فلسفۀ کاریاش گفته بود: «من عاشق چیزهایی هستم که خوب پیر میشوند، تاریخگذشته نمیشوند و به نمونههای زنده بهترین تبدیل میشوند.»
