توسط : رابرت ردفورد از ستارگان دهه ۷۰ سینما در ۸۹ سالگی درگذشت
۸۹ سال را پشت سر گذاشته بود. عمری که نه تنها با شهرت بلکه با تمجید و موفقیت گذرانده بود. با بازی در کنار پل نیومن به شهرت رسید و اما او تنها بازیگر نبود. فیلمهایی هم که ساخت هم مورد توجه منتقدان قرار گرفت و هم اسکار و جوایز گلدنگلوب را برایش به همراه داشت.
رابرت ردفورد از همان نسل طلایی تکرارنشدنی است که مشابهشان را در سینمای امروز آمریکا هم به سختی میتوان پیدا کرد. از همانهایی که تنها برای شهرت و محبوبیت به سینما نیامده بودند. سینما عشق و هدف مهمی در زندگیشان بود که شهرت در این میان، آنقدرها هم برایشان اهمیت نداشت. ردفورد از آن دسته بازیگرانی بود که مانند کلینت ایستوود، عطش فیلمسازی هم داشت و حتی بیش از او در این عرصه به موفقیت رسید. مؤسس یکی از معتبرترین جشنوارههای سینمایی دنیا بود که آثار کارگردانان سینمای مستقل را میپذیرفت و جشنواره برای رهایی از فیلمهای پرطمطراق، تجاری و دنیای سلبریتیها بود. اولین فیلمی که کارگردانی کرد، آنقدر مورد توجه قرار گرفت که تبدیل به آثار منتخب دهه ۸۰ شد. «مردم معمولی» چهار جایزه اسکار از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی را برایش به همراه داشت. او یک نابغه سینمایی بود که هم در بازیگری مورد توجه قرار میگرفت و هم در کارگردانی حرفی برای گفتن داشت. ردفورد در کنار وارن بیتی، کلینت ایستوود، مل گیبسون، ریچارد اتنبرا و کوین کاستنر از معدود دریافتکنندگان جایزه اسکار کارگردانی است که بازیگر چیرهدستی هم بود و بازیهایش هم مانند فیلمسازیاش به خاطر ماندهاند. اسطوره بازیگری که بیشتر برای نقشهایش در فیلمهای «بوچ کسیدی و ساندنس کید» و «همه مردان رئیسجمهور» شناخته میشد. در آوریل ۲۰۱۴ مجله تایم از ردفورد به عنوان یکی از ۱۰۰ نفر «تأثیرگذارترین افراد جهان» نام برد. در سال ۲۰۱۶ او موفق به دریافت مدال آزادی از رئیسجمهور آمریکا شد.
ردفورد بازیگری را از اواخر دهه ۱۹۵۰ در تلویزیون آغاز کرد. کارنامهاش آنقدر پروپیمان است که به سختی میتوان آن را شمارش کرد اما آنقدر بازیگر خوب و چشمگیری بود که در همان اوایل کارش توانست، نظر تماشاگران و داوران را به خود جلب کند و در سال ۱۹۶۲ نامزد دریافت جایزه امی به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل برای اجرای بازی در فیلم «صدای چارلی پونت» شد. بازیگران بیشتر عطش بازی در نقش اصلی را دارند اما آنهایی که در اجرای نقشهای مکمل هم توانا هستند، بازیگرانی با مهارت بیشترند. چراکه نقش یک به خودی خود نگاهها را به خود جلب میکند و بازیگری که بتواند در کنار پل نیومن چهره مسلط و جذاب بازیگری، توجهها را به خود جلب کند، کار مهمی کرده و همین نشان میدهد که او چقدر در کار خود پرقدرت بود. بازی در فیلم ماندگار «نیش» و همکاری مجددش با پل نیومن، نامزدی دریافت جایزه اسکار را برایش به ارمغان آورد. او نشان داد که با بازی در کنار یکی از اسطورههای بازیگری نه تنها در سایه او قرار نمیگیرد بلکه حتی توانایی این را دارد که خود را به عنوان چهرهای برجسته و مهم مطرح کند و حتی نامزد اسکار هم بشود.
با اینکه فیلمهایی که خود کارگردانی کرد به ۱۰ فیلم هم نمیرسد اما هریک از آنها موفقیتهایی را برای او به همراه داشت. در سال ۱۹۹۲ سومین فیلمش را با عنوان «رودخانهای از میان آن میگذرد» کارگردانی کرد فیلمی با بازی برد پیت که موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین فیلمبرداری و نامزد جایزه اسکار در دو بخش بهترین موسیقی و بهترین موسیقی متن و بهترین فیلمنامه اقتباسی شد. ردفورد در سال ۱۹۹۵ برای فیلم «مسابقه تلویزیونی» نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین کارگردانی شد. او در سال ۲۰۰۲ اسکار افتخاری برای یک عمر دستاورد هنری گرفت و در سال ۲۰۱۰ نشان شوالیه لژیون دونور فرانسه را دریافت کرد. باید به همه اینها جوایز گلدن گلوب، جایزه انجمن کارگردانان آمریکا، بفتا و جایزه انجمن بازیگران فیلم را هم اضافه کنید که تعداد جوایزش از فیلمهایی که ساخته بسیار فراتر میرود.
سیندی برگر، مدیر اجرایی یک شرکت تبلیغاتی و از دوستان این بازیگر در بیانیهای اعلام کرد که ردفورد در خواب در خانهاش در یوتا درگذشته است. او گفت: «رابرت ردفورد در ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۵ در خانهاش در ساندنس در کوههای یوتا، جایی که دوستش داشت در محاصره عزیزانش، درگذشت. جای خالی او بسیار احساس خواهد شد».
برای سینماگری که هم بازیگر حرفهای و محبوبی بود و هم کارگردان سرشناس و کاربلدی چنین مرگی شایسته است و جای تردیدی باقی نمیگذارد که مرگ هم با او خوب تا کرد چراکه خوب هم زندگی کرده بود. بدون جنجال، حاشیه و رسوایی که این روزها برخی به دنبال آنند و منفعت بسیاری از همینها میبرند.
