توسط : فرزانه ترکان، عضو شورای مرکزی و معاون فرهنگی دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی ایران
در ماه‌های اخیر بارها بزرگان و عقلای هر دو جریان سیاسی کشور درباره قهری که طیفی از مردم با انتخابات داشتند، اعلام خطر کردند و هشدار دادند که با توجه به خطرات مختلف داخلی و خارجی نیاز است برای رفع و حل این قهر چاره‌اندیشی شود تا میزان مشارکت در انتخابات بتواند، مولفه‌های لازم در این زمینه را تامین کند. اولویت این بود که همگرایی ایجاد کنیم و مردم با گشاده‌رویی که حاکمیت به آنها نشان می‌دهد به سمت صندوق‌های رای بیایند. متاسفانه به‌رغم اینکه بارها ضروریات این موضوع مطرح شد و مورد بحث قرار گرفت و به‌رغم تاکید حاکمیت بر اهمیت مشارکت اما در نهایت تیغ ردصلاحیت‌ها امکان اینکه اندیشه‌هایی هر چند اندک و متفاوت با اندیشه سیاسی موجود بتواند به مجالس خبرگان و شورای اسلامی وارد شود را از بین برد و اجازه ندادند حتی کسانی که دلسوز کشور بودند، برنامه داشتند و صاحب تخصص بودند و حضورشان می‌توانست در مجلس شورای اسلامی در بهبود وضعیت تقنینی و اجرایی کشور اثر بگذارد، تایید صلاحیت شوند. این جو سرد قبل از انتخابات بارها مورد هشدار قرار گرفته بود و پیش‌بینی که در مورد مشارکت می‌شد به واقعیت پیوست، درصدهایی که در اکثر شهرهای بزرگ اعلام می‌شود- در شهرهای بزرگ حدود ۴۰ درصد و در تهران حدود ۲۴ درصد- زنگ خطر بسیار بزرگی است که باید صدای این بخش خاموش را شنید و برای جذب و آشتی با این اکثریت خاموش قدم‌های جدی برداشت. اینکه اعلام می‌شود که در شهرهای بزرگ مثل تهران درصد بالایی آرا باطله است، نشان می‌دهد عده‌ای براساس محاسبات خاصی و تنها برای ثبت کد ملی خود در لیست رای‌دهندگان پای صندوق رای آمدند اما فرد مناسبی را در لیست‌ها پیدا نکردند. این مسائل زنگ‌های خطر بسیار بزرگی است و باید برای آن فکری کرد. تصور می‌کنم مقام رهبری و افرادی که دلسوز کشور هستند باید راهی را پیش پای دولتمردان بگذارند.
تردیدی نیست اتفاقات تلخی که در سال گذشته رخ داد و صحنه‌هایی که مردم از برخوردهای ناجوانمردانه با جوانان خود دیدند آنها را دلسرد کرده و دیگر امیدی ندارند که نهادهایی مثل مجلس بتواند موثر باشد، چراکه زمینه توسعه سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را بسته می‌بینند. این مسائل مسبب وضعیت فعلی است. وقتی فردای روز برگزاری انتخابات با اعلام رای‌آوری اقلیت تندرو که حتی اصولگرایان قدیمی و ریشه‌دار را قبول ندارند، قیمت دلار افزایش می‌یابد، مردم نگران می‌شوند.
از طرف دیگر می‌بینیم اقلیتی که پای صندوق آمدند به افرادی فاقد برنامه رای دادند که این باعث می‌شود در مجلس آتی تفکر و برنامه‌ریزی مناسب در حل مشکلات اقتصادی و سیاسی نداشته باشیم. مجموعه این مسائل نگرانی‌هایی است که اندیشمندان و مردم درباره آن نگران هستند و با این نتایج بیش از قبل احساس خطر می‌کنند. فراموش نکنیم خط‌مشی که در شهرهای بزرگ حاکم است از اهمیت بیشتری نسبت به شهرهای کوچک برخوردار است، ساکنان شهرهای بزرگ بیشتر افراد تحصیل کرده و تاثیرگذار هستند و می‌توانند طبقه راهبر برای کل کشور باشند و این قهر مردم شهرهای بزرگ می‌تواند در انتخابات‌های بعدی در شهرهای کوچک هم رخ دهد و به سمت تشکیل اکثریتی خاموش برویم که اعتراض خود را در مسیرهایی به جز صندوق رای بیان کنند.
