توسط : حسین معصومی‌همدانی، عضو شورای علمی مرکز دایره‌المعارف بزرگ اسلامی
درست است میراث مکتوب مؤسسه‌ای است که با کمک دولت اما با کم‌ترین امکانات دولتی فعالیت می‌کند اما در همه جای جهان و ایران چنین مراکزی که دربارۀ احیای متون کهن کار می‌کنند، مشمول حمایت دولت می‌شوند زیرا چنین کارهایی در توان ناشران خصوصی نیست. چون این‌گونه تحقیق‌ها باید در دانشگاه‌ها انجام شود- فارغ از این‌که می‌شود یا نمی‌شود یا چه کیفیتی دارد- و در این مراکز مثل میراث مکتوب نشر یابد. پیش از انقلاب بنیاد فرهنگ ایران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب و انجمن آثار ملی بودند که این بار را به دوش می‌کشیدند ولی پس از انقلاب این تکلیف تقریباً بر عهدۀ این مؤسسه افتاده است. در این میان در حوزۀ تاریخ علم که تخصص بنده است، این موسسه آثار مهمی تصحیح یا تصحیح انتقادی کرده که می‌تواند برای محققان آینده سرمشق باشد. ازجمله «منتهی‌الإدراک في تقاسیم‌الأفلاک» نوشتۀ ابومحمد عبدالجبار‌خَرَقی که نخستین رسالۀ جامع در هیأت بطلمیوسی است و با تصحیح حنیف قلندری منتشر شد، اثر مهمی است. ناگفته نماند بسیاری از منشورات میراث مکتوب، پژوهش جوانان زیر نظر پیشکسوتان بوده که برخی مستقل و برخی دانشگاهی بودند و این سبب گره خوردن پیران این عرصه با جوانان مستعد شده و رخداد مبارکی است زیرا نمی‌توان منتظر ماند تا همۀ کارها را مجربان انجام دهند، چون باید انتقال تجربه صورت گیرد که اگر چنین نشود، چنین محصولاتی نخواهیم داشت و جالب توجه که در این ۳۰ سال هر چه زمان گذشته، ملاک‌ها دقیق‌تر و بهتر و حوزۀ کارش وسیع‌تر شده است. میراث مکتوب اما مؤسسه‌ای جهانی است و آثارش محل رجوع و غنیمتی برای ایران‌شناسان و اسلام‌شناسان خارجی است. ازجمله «الرسالۀ المعینیّۀ» نوشتۀ خواجه نصیرالدین طوسی با تصحیح سجاد نیک‌فهم خوب‌روان و فاطمه سوادی زیر نظر جمیل رجب، استاد مؤسسۀ مطالعات اسلامی دانشگاه مک‌گیل که رخداد خجسته‌ای است و نشان می‌دهد این مؤسسه در نشر منقح آثاری که همیشه درباره‌اش صحبت می‌کردند ولی کاری نشده بود، کوشیده است ولی افسوس که امکانات ما برای تماس با دنیا محدود است و کاش می‌شد، انتشار این‌گونه مکتوبات را بیشتر معرفی کرد.
