توسط : محله اصیل قیطریه در شمال تهران با یک‌ونیم کیلومترمربع مساحت، جمعیتی بیش از ۲۰ هزار نفر را در خود جای داده است. قیطریه، همان محله‌ای است که در شمال بزرگراه طبقاتی صدر واقع شده است و اهالی آن از احداث این پل زُمخت که به‌عنوان برگ برنده مدیریت شهری وقت، باعث تسریع و تسهیل در رفت‌وبرگشت گروهی از پایتخت‌نشینان به شهرک‌های خوش و آب‌وهوای خارج از پایتخت شد، بیشترین تاثیر را پذیرفتند و آزار و اذیت فراوان دیدند. گویی قرار است تاثیرپذیری ساکنان قیطریه از تصمیمات مدیریت شهری در این دوره نیز ادامه داشته باشد و این بار به جای معبری کلان و فرامنطقه‌ای، پارکی کوچک و محلی، آنان را با چالشی مجدد روبه‌رو کرده است؛ پارک قیطریه که به عنوان یکی از پارک‌های قدیمی و زیبای تهران با ۱۲۲ هزار مترمربع مساحت از فضایی دلنشین و جنگلی برخوردار است که برای استراحت، تفریح و ورزش مناسب بوده و تاریخچه آن به دوران قاجار بازمی‌گردد. اخیراً موضوع ساخت‌وساز مسجد در پارک قیطریه، سروصدای زیادی برپا کرده و برخی بی‌تدبیری‌ها در طرح موضوع منجر به حواشی بسیاری پیرامون این ماجرا شده است. در نگاهی گذرا به این ماجرا در شهری که فضاهای سبز آن به سرعت درحال کاهش است، تصمیم به ساخت مسجد در میانه پارکی قدیمی، خواه‌ناخواه نه‌تنها باعث نگرانی اهالی محله‌ای می‌شود که آن پارک در آن قرار دارد بلکه نکاتی را در مورد اینکه اولویت‌های برنامه‌ریزی شهری امروز برای کلانشهر تهران چیست، مطرح می‌کند ازجمله اینکه پارک‌ها که به مثابه ریه‌های تنفسی شهر عمل می‌کنند باید به عنوان میراث طبیعی نه تنها حفظ که تقویت شوند. درحالی که احداث و توسعه مکان‌های عبادی می‌تواند به ارائه خدمات اجتماعی و انسجام فرهنگی جامعه کمک کند اما آیا واقعاً نیاز است که این ساختمان‌ها در قلب فضاهای سبز قرار گیرند و آیا راه‌های دیگری برای تامین نیازهای معنوی شهروندان بدون قربانی کردن فضاهای سبز وجود ندارد؟ تصمیم به ساخت مسجد در پارک قیطریه که به نظر می‌رسد بدون مشورت با صاحب‌نظران حوزه‌های شهری و شهروندانی که از چنین تصمیمی تاثیر می‌پذیرند، اتخاذ شده است، نشان‌دهنده یک رویکرد بالا به پایین است که در آن نظرات متخصصان و خواسته‌های مردم نادیده گرفته شده است. در شرایطی شاهد نادیده گرفتن خواست و نظر نخبگان و عوام جامعه هستیم که انتظار می‌رود باید به دنبال راه‌حل‌هایی باشیم که هم احترام به ایمان و عقاید مردم را حفظ کند و هم حق دسترسی به فضاهای سبز را برای همه تضمین نماید و از تصمیماتی که ممکن است به محیط زیست شهری آسیب برساند، خودداری شود تا مدیریت شهری با رضایت و مشارکت شهروندان، شهری سرسبزتر و پایدارتر و در عین حال برخوردار از معنویت بسازد. با توجه به وضعیتی که شاهد آن هستیم، شاید برگزاری یک رفراندوم محلی از اهالی محله قیطریه برای موافقت یا مخالفت با تصمیم مدیریت شهری در پارک قیطریه بتواند راهکار بینابینی برای خروج از دوگانگی موجود و جلوگیری از تشدید تقابل باشد.
رنگ‌زمینه
