توسط : کنسرتینو با اجرای علیرضا عصار قرار است تبدیل به چه برنامهای شود؟
مردم ما در این ۴۰ سال اخیر ولع زیادی برای تماشای برنامه‌های مرتبط با موسیقی داشتند. هنوز از خاطرمان نرفته که نوارهای ویدئو از شوهای نوروزی خوانندگان آنور آبی چطور تا مدت‌ها پس از عید دست‌به‌دست می‌شد،گروهی از مردم به تماشای این برنامه می‌نشستند و در محافل فامیلی و دوستانه درباره موسیقی و اجرای خوانندگان و حتی نوع لباس و پوشش و آرایش آنها صحبت می‌کردند. این اتفاق در دورانی رخ می‌داد که مردم خوراک موسیقایی دیگری در دسترس نداشتند و تنها با تماشای این شوها می‌توانستند، نظاره‌گر اجرای موسیقی باشند. هیچ کنسرتی در آن دوران برگزار نمی‌شد و تلویزیون هم از آن زمان تا به امروز با وجود پخش قطعات موسیقی مختلف، مجاز به نمایش ساز نوازندگان نبود. در آن دوران حتی خواننده آثار هم اجازه اجرا در تلویزیون نداشتند و ما فقط تصاویری از آبشار و دشت و کوه می‌دیدیم که همراه با یک قطعه موسیقی کلاسیک یا پاپ پخش می‌شد.
بعدها که گروه‌های مختلف مجوز اجرای کنسرت دریافت کردند، عده محدودی از مردم به تماشای این کنسرت‌ها می‌نشستند و مدتی بعد سی‌دی و بعد دی‌وی‌دی این اجراها در اختیار بخش وسیع‌تری از طبقات مختلف اجتماعی قرار می‌گرفت و آنها از این طریق می‌توانستند به تماشای کنسرت خوانندگان محبوب خود بنشینند. در آن دوران تعدد کنسرت‌ها و اصلاً خوانندگان پاپ به اندازه الان نبود و همچنان تعداد زیادی از مردم اشتیاق زیادی برای تماشای ویدئو این کنسرت‌ها داشتند.
حالا کنسرت خوانندگان پاپ زیاد شده و خوانندگان موسیقی کلاسیک کنسرت‌های پرتعداد خود را روی صحنه می‌برند. وضعیت امروز اجراهای زنده موسیقی خارج از تصور فعالان این رشته در دهه ۶۰ است. آنها هیچ وقت تصور نمی‌کردند بتوان این‌چنین کنسرت‌هایی را روی صحنه برد و با این تعداد تماشاگر به اجرای زنده پرداخت، چراکه آنها در آن دوران حتی برای حمل‌ونقل ساز‌های خود باید مجوز می‌داشتند، در غیر این صورت سازها‌یشان توسط نیروی‌های انتظامی ضبط می‌شد.
اما در این روزها هم تنها بخشی از کلونی جمعیتی ایران امکان استفاده از کنسرت‌های موسیقی با بلیت‌های گران‌قیمت را پیدا می‌کنند و همه مردم امکان خرید بلیت این کنسرت‌های زنده را ندارند. این بخش از جامعه به دنبال تماشای برنامهای هستند که خوانندگان محبوب‌شان را درحال اجرای قطعات موسیقی ببینند و از حال‌وهوای اجرای این قطعات باخبر شوند.
برنامه «کنسرتینو» با اجرای علیرضا عصار به نیاز این عده از مردم پاسخ می‌دهند و چگونگی اجرای یک قطعه موسیقی را با حضور نوازنده و خواننده برای مردم به نمایش می‌گذارد. قرار است این برنامه که بهتر می‌بود نامش «کنسرتی نو» نوشته می‌شد، تمامی سلایق و انواع موسیقی ازجمله پاپ، تلفیقی، ردیف دستگاهی، کلاسیک، نواحی و… را در بر گیرد و در هر قسمت از برنامه با حضور هنرمندان شاخص هر یک از این گونه‌ها، قطعات موسیقی با خواننده به اجرا درآید. انتخاب عصار که در دهه ۷۰ در عرصه موسیقی پاپ حضور پرقدرتی داشت و قطعاتی که می‌ساخت و می‌خواند مورد توجه بسیاری ازجمله مدیران وقت قرار گرفت، بهترین انتخاب برای این برنامه بود. چراکه او هیچ‌گاه از استانداردهای خود دور نشد و شکل تازه‌ای از موسیقی را ارائه داد که به ارتقاء سلیقه جوانان علاقه‌مند به این حوزه منجر شد. حالا هم او تصمیم دارد در این برنامه همان رویه همیشگی خود را در پیش گیرد و انتخاب گروه‌هایی که در دو قسمت اولیه این برنامه به اجرای برنامه پرداختند موید همین مطلب است.
او تاکید زیادی بر عدم اجرای پلی‌بک دارد و در قسمت اول بر این اتفاق صحه گذاشت، بنابراین تماشاگر با این اطمینان که تمامی قطعات تمام و کمال اجرا می‌شود به تماشای این برنامه می‌نشیند. عصار در قسمت اول با همخوانی با دختر نوجوان نشان داد که می‌خواهد علاوه طرحی نو در اندازد و رفته‌رفته ساختارشکنی کرده و بانوان را هم به برنامه خود آورده و حضور پرقدرت آنها در موسیقی را هم در برنامه خود به نمایش بگذارد. برای این کار محتاطانه شروع کرد و احتمالاً پس از این شاهد حضور بیشتر بانوان در برنامه او خواهیم بود.
علیرضا عصار به همراه گروه سازنده این برنامه تلاش کرده برنامهای مشابه برنامه‌هایی نظیر «موسیقی با جولز هالند» که از شبکه بی‌بی‌سی پخش می‌شد، بسازد. تلاش‌های او و دیگر همکارانش تا اندازه‌ای در همین دو قسمتی که پخش شد به بار نشسته اما مشکل اینجاست که هر دو قسمت تنها بخشی از علاقه‌مندان به موسیقی را راضی می‌کند. درحالی که جولز هالند تلاش می‌کرد، سلایق مختلف را در برنامه خود در بر گیرد و گروه‌هایی یا سبک‌های متفاوت در یک برنامه به اجرای موسیقی می‌پرداختند. حتی اگر علیرضا عصار مهمان شاخصی مانند حامد بهداد داشته باشد اما قطعاتی که او اجرا کرد، مورد علاقه برخی از علاقه‌مندان به موسیقی است و اجرای او مانند نقش‌هایش در سینما نمی‌تواند نظر بخش وسیعی از تماشاگران این برنامه را جلب کند.
هر چقدر هم که او توانایی زیادی در اجرای این قطعات داشته باشد و به زیبایی آنها را اجرا کند، این قطعات مطابق با سلیقه عده‌ای از تماشاگران این برنامه خواهد بود. پس اگر قرار است «کنسرتینو» تعداد زیادی تماشاگر داشته باشد باید طیف بیشتری از سلایق را دربرگیرد و به‌گونه‌های دیگر موسیقی هم توجه داشته باشد. وگرنه تبدیل به برنامهای خواهد شد برای گروه سنی مشخص با سلیقه‌ای متفاوت و محدود که نمی‌تواند به برنامهای محبوب برای دوستداران موسیقی تبدیل شود.
فقط کاش چنین برنامهای به جای پخش از شبکه خانگی اجازه نمایش از رسانه ملی را پیدا می‌کرد، اما حیف که چه خواسته‌های معمولی تبدیل به آرزوهای محالی برای ما می‌شود!
