به نام پدر

درباره فیلم جدید “رسول صدرعاملی”

ساخته جدید رسول صدرعاملی با نام «زیبا صدایم کن» در پنجمین روز از جشنواره در کاخ رسانه به نمایش گذاشته شد. با وجود اینکه برخی از منتقدان ایرادهایی به این فیلم وارد دانستند اما می‌توان آن را تنها فیلم جشنواره تا روز پنجم دانست که اهالی رسانه و منتقد بیشترین رضایت را نسبت به آن داشتند و بارها در طول نمایش فیلم آن را تشویق کردند. بازیگران اصلی این فیلم امین حیایی و ژولیت رضاعی، دختر کریستف رضاعی هستند که رابطه پدر و دختری متفاوتی را به تصویر کشیدند. رسول صدرعاملی چهاردهمین فیلم خود را در سینما پس از فاصله ۷ ‌ساله با فیلم «سال دوم دانشکده من» کارگردانی کرده است. او در سال‌های ابتدایی دهه ۶۰ با ساخت فیلم اول و دومش به سرعت تبدیل به یکی از فیلمسازان شاخص پس از انقلاب شد. «گل‌های داوودی»اش فیلمی ساختارشکن در آن روزها به حساب می‌آمد که پای داستان‌های جوانانه همراه با عاشقی را به سینمای ایران باز کرد. «پاییزان»، «دختری با کفش‌های کتانی» و «من ترانه پانزده سال دارم» فیلم‌های مهم او در دهه ۷۰ و ۸۰ بود که نام صدرعاملی را در سینما و جشنواره‌های فجر پرتکرار می‌کرد. اما در ‌سال‌های اخیر او نتوانست موفقیت فیلم‌هایش را در دهه ۶۰ و ۷۰ تکرار کند و آثارش تبدیل به فیلم‌هایی مهم و ماندگار در سینمای ایران نشدند. او در سال‌هایی که دست به کارگردانی نمی‌زد، تهیه‌‌کنندگی را پیشه گرفت و اتفاقاً فیلم‌های کارگردانان اولی که صدرعاملی تهیه آنها را بر عهده گرفت، خوب درخشیدند و از برترین فیلم‌های جشنواره فجر بودند که نظر منتقدان را هم جلب کردند. «شنای پروانه» و «جنگل پرتقال» دو فیلمی بود که او به جشنواره فجر آورد و هر دو تبدیل به بهترین آثار جشنواره شدند. حالا او دوباره به کارگردانی یعنی کار اصلی خود در سینما بازگشته‌ است. «زیبا صدایم کن» فیلمی اقتباسی از کتابی به همین نام از انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است. فیلمی که در تولید آن هم این نهاد و بنیاد سینمایی فارابی نقش داشتند. کتاب «زیبا صدایم کن» نامزد کتاب سال و برگزیده جشنواره‌‌های ادبی دولتی است که ساخت فیلمی از آن از سوی مدیران کانون به صدرعاملی پیشنهاد شده و این کارگردان به همراه گروه نویسندگان فیلمنامه سه، چهار سال برای اقتباس از آن وقت گذاشتند. دو فیلمنامه‌نویس درگذشته یعنی کامبوزیا پرتوی و اصغر عبداللهی نگارش فیلمنامه از این کتاب را بر عهده گرفتند که ابتدا پرتوی وارد این پروژه شد که اجل مهلتش نداد و مرحوم عبداللهی هم نتوانست این فیلمنامه را به سرانجام برساند. او آرش صادق‌بیگی را به صدرعاملی معرفی کرد تا او این کار را ادامه دهد. میلاد و محمدرضا فرزندان صدرعاملی به او پیوستند تا این کار به نتیجه برسد. صدرعاملی با ساخت این فیلم رجعتی به دنیای نوجوانان دارد که به خوبی با آن آشناست و بهترین فیلم‌هایش را هم درباره آنها ساخته است. این فیلم درباره دختری است که پدرش در یک آسایشگاه روانی بستری است و پدر از دختر می‌خواهد که او را از آنجا بیرون بیاورد. تمام داستان فیلم در خیابان ولیعصر اتفاق می‌افتد و از میدان راه‌آهن آغاز می‌شود و در یک صبح تا شب به تجریش می‌رسد. اما فارغ از قصه و کارگردانی صدرعاملی نکته مهم این فیلم بازی امین حیایی است که تماشاگر را به وجد می‌آورد و دوباره توانایی‌های این بازیگر را به رخ می‌کشد. اگر «زیبا صدایم کن» امین حیایی را نداشت نه آنقدرها به چشم می‌آمد و نه تبدیل به اثری مهم برای مخاطبان جشنواره می‌شد. چراکه داستان فیلم درباره مردی است که می‌خواهد پس از مدت‌ها همراه دخترش باشد و دوباره ارتباط صمیمانه پدر و فرزند که مدت‌ها بود در سینمای ایران به فراموشی سپرده شده یا عکس آن به نمایش گذاشته می‌شد را به تماشاگر یادآوری کرده و مهر و علاقه میان اعضای خانواده را به نمایش می‌گذارد.